Peter Rabbit 2, gjysëm animim, gjysmë jo. Përfundimi gjysma-gjysma i tëri/ Kritikë

Rikthehet në ekranin e madh Lepuri Piter, me regji dhe skenar nga Will Gluck, e me zërin e komikut James Corden, për t”u parë nga të gjitha moshat me skena disi të dhunshme por të paktën me asnjë të tillë disi seksuale, diçka e rrallë për kohët që jetojmë.

Krijuar nga Beatrix Potter, filmi tenton të vazhdojë suksesin e të parit në një gërshetim mes personazheve realë prej mishi dhe kockash dhe atyre të gjeneruar nga kompjuteri, me një cilësi aq të lartë sa fëmijët (ndonjëherë edhe të rriturit) mendojnë se lepuri i tyre në shtëpi që e mbajnë si kafshë shtëpiake duhet të ketë diçka që nuk shkon që nuk flet. Ndryshe nga sa pritej filmi i dytë nuk tregon kohën e babait të Piterit në moshë të re në fermë dhe përpjekjet e tij për të rritur të birin ndërkohë që duhet të grabiste karrota në fermë. Piteri i dytë është full-city-mode.

Autorja e librit të Piterit dhe kafshëve të tjera të fermës Bea, (Rose Byrne) e nis filmin me momentin kur i thotë ‘po’ Thomas McGregor-it (Domhnall Gleeson) – fermerit që dikur banda e lepujve i frikësoheshin – veshur me të bardha në altar. Jeta e tyre duket mondane, derisa papritmas vjen ajo që i duhej – një ofertë për të kthyer librin e saj në një best-seller dhe me shpresë shumë më tepër se kaq. Kjo e kap Piterin dhe Flopsin (Margot Robbie), Mopsin (Elizabeth Debicki), Benxhaminin (Colin Moody) dhe Bishtpambukun (Aimee Horne) në befasi, ndërkohë që mendonin se jeta e tyre edhe pas martesës së ‘mamasë’ do të vazhdonte qetë. (Ndryshe nga më parë ata mund të hanin perimet nga ferma – në mënyrë të moderuar – ama duhet të të rrinin larg nga domatet e McGregor-it. Domatet e tij të ‘veçanta’ ishin vetëm për t’u shitur në tregun fermer të Gloucesterit).

Situata nis të tensionohet sapo Bea takohet me botuesin e saj të ri – Nigel Basil-Jones (David Oyelowo); në fillim një njeri që i tregon çiftit të ri dhe kafshëve të tyre pjesën rozë të jetës – udhëtim në një tren alla Orient Express – pagesa të majme por nuk vonon të nxjerrë qëllimin e tij të vërtetë – ta kthejë “Peter Rabbit” në një makineri parash – me lloj lloj artikujsh, filma, seriale duke shitur çdo aspekt të librit artistik dhe mbi të gjitha duke e kthyer mistrecin Piter në të keqin e historisë – sepse siç thotë – “Në një histori duhet të ketë gjithmonë një të keq”. Kështu si një histori e ngjashme mbase me atë që po i ndodh vetë franchise-it të “Peter Rabbit” – e me gjysëm shaka me lojëra fjalësh filmi i 2 i Piterit është as për të qarë as për të qeshur!

I pakënaqur me idenë se ai është i keqi, Piteri vendos ti largohet familjes së tij për të gjetur një vend në këtë botë që njerëzit nuk e gjykojnë nga gabimet e tij – apo nuk e paragjykojnë për shkak të së shkuarës. Rastësisht takohet me Barnabas (Lennie James), një lepurush i moshuar i cili ka një bandë të tijën hajdutësh përbërë nga mace dhe miushë bashkë (a nuk do ishte më e thjeshtë për macet të hanin miun, sa të bënin plane të elaboruara për të vjedhur oshafe, nejse…)

E në fakt nga Barnabas vijnë edhe dy batutat më të bukura të filmit – të zgjuara, fantastike; Kur janë duke vjedhur një shtëpi dhe hapin frigoriferin, Piter shikon një shishe shampanje me fjongo – dhe Barnabas thotë:

“Ja një shishe që mbahet për një rast special që nuk do vijë kurrë”

apo kur Piter shqetësohet sepse po vjedhin perimet nga kutitë e drekës së fëmijëve në shkollë Barnabas i thotë:

“Mos e vrit mendjen, fëmijët nuk i hanë këto, prindërit i vënë aty që mos i gjykojnë mësuesit në shkollë”

(edhe tani që shkruaj më vjen të qesh).

Ndryshe nga “Paddington” i cili le të themi është një material me më shumë humor, “Peter Rabbit” nuk të bën aq për të qeshur, po xhanëm as për të qarë dhe zgjat aq sa për të mbaruar koshin e kokoshkave, për t’u çuar e për të thënë ‘lezetshëm’

“Peter Rabbit” është duke u shfaqur në Cineplexx prej 1 Korrikut!